W drugiej części opracowania wskazane zostały warunki, które należy spełnić, aby aktywować koszty w związku z prowadzeniem prac rozwojowych.

MSR 38 wskazuje, iż do kosztów wytworzenia tego typu aktywów można zaliczyć wyłącznie możliwe do bezpośredniego przypisania do projektu koszty związane z tworzeniem, produkcją i przygotowywaniem aktywa do momentu jego gotowości do używania zgodnie z intencją kierownictwa. Kapitalizacji nie podlegają więc przykładowo koszty ogólnozakładowe oraz koszty szkoleń pracowników.

Wartość niezakończonych prac rozwojowych ujmuje się zwyczajowo na koncie „Rozliczenia międzyokresowe czynne”, a następnie przenosi do pozycji „Wartości niematerialne” w momencie zakończenia.

Zgodnie z ustawą o rachunkowości, okres dokonywania odpisów prac rozwojowych nie może przekroczyć 5 lat. MSSF nie zawierają tego typu ograniczeń – amortyzacja powinna być oparta o okres użytkowania aktywów.

Ze względu na szczególny charakter tego typu aktywów, należy zwrócić uwagę na konieczność przeprowadzania testów na ewentualną utratę wartości prac rozwojowych (zarówno niezakończonych, jak i zakończonych). Zgodnie z ustawą o rachunkowości, testy takie należy przeprowadzić w przypadku wystąpienia przesłanek utraty wartości oraz na dzień raportowy. Zgodnie z MSSF, test na utratę wartości prac rozwojowych należy przeprowadzić:

• w przypadku niezakończonych prac rozwojowych: corocznie lub częściej jeżeli zachodzą przesłanki
• w przypadku zakończonych prac rozwojowych: jeżeli występują przesłanki utraty wartości.

W praktyce przeprowadzenie testu na utratę wartości polega na ustaleniu wartości użytkowej prac rozwojowych, tj. wartości bieżącej szacunkowych przepływów pieniężnych oczekiwanych z tytułu ich użytkowania. Szczegółowe regulacje związane z szacowaniem utraty wartości aktywów zawarte są w Krajowym Standardzie Rachunkowości nr 4 „Utrata wartości aktywów” oraz MSR 36 „Utrata wartości aktywów”.