Należy tu podkreślić, iż śladowy opis w Ustawie nie stanowi jedynych przepisów w polskim prawodawstwie dotyczących usług budowlanych.
Zgodnie z art. 10 ust. 3 Ustawy o rachunkowości w sprawach nieuregulowanych przepisami ustawy, przyjmując zasady (politykę) rachunkowości, jednostki mogą stosować Krajowe Standardy Rachunkowości wydane przez Komitet Standardów Rachunkowości. W zakresie zasad ewidencji księgowej i wyceny operacji wynikających z umów budowlanych nieocenioną pomoc stanowi Krajowy Standard Rachunkowości nr 3 „Niezakończone usługi budowlane”, który zawiera praktyczne wskazówki i przykłady objaśniające stosowanie tych zasad.
Warto zwrócić uwagę na fakt, iż Komitet Standardów Rachunkowości przygotowując KSR nr 3 oparł się w znacznej mierze na zapisach Międzynarodowego Standardu Rachunkowości nr 11. Fakt ten oznacza, iż zapisy obu standardów są co do zasady zbieżne ze sobą.
Aby stwierdzić obowiązek rozliczania umów zgodnie z KSR nr 3 należy przede wszystkich określić o jakiego rodzaju umowy chodzi. W praktyce księgowej spotyka się wiele określeń tego typu umów. Wśród nich możemy wyróżnić najczęściej stosowane, tj. kontrakty długoterminowe, umowy długoterminowe, umowy o usługę budowlaną czy długoterminowe umowy o usługę.
Polskie ustawodawstwo nie precyzuje jakiego typu umowy uznaje się za objęte obowiązkiem rozliczania zgodnie z Krajowym Standardem Rachunkowości nr 3. Określone jednak zostały pewne warunki, jakie dana umowa powinna spełniać.
Przyjmuje się obowiązek rozliczania umów zgodnie z KSR nr 3 w odniesieniu do usług spełniających warunki określone w art. 34 a ust. 1 Ustawy o rachunkowości. Zgodnie z tym artykułem obowiązek dotyczy umów o okresie realizacji dłuższym niż 6 miesięcy, wykonanych na dzień bilansowy w istotnym stopniu. Pomimo, iż zakres Standardu został ograniczony wyłącznie do umów o usługi budowlane, to zaleca on również stosowanie zasad w nim zawartych odpowiednio do innych usług o podobnym charakterze, jak na przykład długoterminowe umowy o usługi informatyczne, projektowe, geologiczne czy naukowo-badawcze. Jedynym wyłączeniem w tym przypadku jest wykonywanie usług budowlanych przez deweloperów we własnym zakresie.