Są to regulacje, które pojawiły się w związku z ustawą z dnia 20 maja 2010 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. nr 105, poz. 655). Zastąpiły one art. 103 K.p. i wydane na jego podstawie rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz. U. nr 103, poz. 472 ze zm.) Przypomnijmy, iż te przepisy utraciły moc z dniem 11 kwietnia 2010 r., w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 marca 2009 r. (sygn. akt K 28/08), który uznał art. 103 K.p. za niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.
Uregulowania związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych zawarte w art. 1031-1036 K.p. różnicują zakres świadczeń przysługujących pracownikom w zależności od tego, czy pracownik podnosi kwalifikacje zawodowe z inicjatywy pracodawcy lub za jego zgodą, czy zdobywa lub uzupełnia wiedzę z własnej inicjatywy bez zgody pracodawcy.
Podnoszenie kwalifikacji z inicjatywy lub za zgodą pracodawcy | Podnoszenie kwalifikacji bez zgody i bez inicjatywy pracodawcy |
Ponadto pracownikowi podnoszącemu kwalifikacje zawodowe pracodawca może dobrowolnie przyznać dodatkowe świadczenia, np. opłacić kształcenie, przejazd, podręczniki czy zakwaterowanie (art. 1033 K.p.).
|
1) zwolnienie z całości lub części dnia pracy bez zachowania prawa do wynagrodzenia, 2) urlop bezpłatny – w wymiarze ustalonym w porozumieniu zawieranym między pracodawcą i pracownikiem. |
Zasady przyznawania tych świadczeń są takie same niezależnie od tego czy podnoszenie kwalifikacji zawodowych przez pracownika odbywa się z inicjatywy pracodawcy, czy za zgodą pracodawcy. |
Podstawa prawna:
art. 1031-1036 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.)