W tym miejscu warto zwrócić uwagę na uchwałę Trybunał Konstytucyjnego z dnia 7 marca 1995 r. (sygn. W 9/94), zgodnie z którą: „W demokratycznym państwie prawnym realizującym zasadę podziału władz, którego ustawodawstwo ustanawia drogę sądową dla rozstrzygania konkretnych „sporów o prawo” – takich, które powstają na tle stanów faktycznych, jak i takich, które dotyczą tworzenia prawa – sądy, rozpoznając poszczególne sprawy, dokonują wykładni przepisów prawnych. Wykładnia sądowa dokonywana jest w kontekście danej jednostkowej sprawy, poddanej rozpoznaniu przez sąd, „na użytek” tej sprawy (w polskiej teorii prawa wykładnię taką określa się niekiedy mianem wykładni „operatywnej”, w odróżnieniu od wykładni „abstrakcyjnej”, dokonywanej np. w nauce czy w wypowiedziach organów upoważnionych do interpretowania przepisów na użytek różnych spraw).”

Jednocześnie trzeba zaznaczyć iż coraz większe znaczenie dla prawa administracyjnego zyskują uchwały podejmowane przez Naczelny Sąd Administracyjny. Zgodnie z art. 15 § 1 pkt 2 i 3 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi NSA podejmuje uchwały mające na celu wyjaśnienie przepisów prawnych, których stosowanie wywołało rozbieżności w orzecznictwie sądów administracyjnych, jak również podejmuje uchwały zawierające rozstrzygnięcie zagadnień prawnych budzących poważne wątpliwości w konkretnej sprawie sądowoadministracyjnej.

Uchwały przewidziane w art. 15 § 1 pkt 2 i 3 ppsa Naczelny Sąd Administracyjny podejmuje w składzie siedmiu sędziów, całej Izby lub w pełnym składzie. Uchwały, o których mowa w art. 15 § 1 pkt 2 ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny podejmuje na wniosek Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Prokuratora Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich, Rzecznika Praw Dziecka, a uchwały, o których mowa w art. 15 § 1 pkt 3 ppsa, na podstawie postanowienia składu orzekającego. Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego kieruje wniosek do rozstrzygnięcia przez jeden ze składów określonych w przepisach ppsa. Skład siedmiu sędziów może – w formie postanowienia – przekazać zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia pełnemu składowi Izby, a Izba pełnemu składowi Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Zgodnie z art. 269 ppsa jeżeli jakikolwiek skład sądu administracyjnego rozpoznający sprawę nie podziela stanowiska zajętego w uchwale składu siedmiu sędziów, całej Izby albo w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego, przedstawia powstałe zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia odpowiedniemu składowi. Jeżeli skład jednej Izby Naczelnego Sądu Administracyjnego wyjaśniający zagadnienie prawne nie podziela stanowiska zajętego w uchwale innej Izby, przedstawia to zagadnienie do rozstrzygnięcia pełnemu składowi Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Mając zatem na uwadze wspomniane uchwały NSA trzeba stwierdzić, że rola orzecznictwa sądowoadministracyjnego jest coraz większa. Dowodem na powyższą tezę są zapadające ostatnio w istotnych dla fiskusa, jak również podatników kwestiach podatkowych, w tym m.in. w przypadku abonamentów medycznych, kosztach związanych z emisją własnych akcji, czy też w przedmiocie odliczania podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa do samochodów. Niestety rosnące znaczenie orzecznictwa sądowego związane jest bezpośrednio z dość miernym poziomem polskiej legislacji podatkowej, dla której charakterystyczne są liczne niedookreślone pojęcia.