Wycena inwentarza żywego powinna być poprzedzona dokładną inwentaryzacją. Oddzielnie dla każdego gatunku zwierząt należy więc określić liczebność poszczególnych grup wydzielonych wg wieku, płci lub kierunku użytkowania (np. krowy, opasy, cielęta, jałówki do pół roku, jałówki do 1 roku, itd.) oraz dokładną masę zwierząt w danej grupie.

Podczas inwentaryzacji w obrębie każdego gatunku należy wyodrębnić  zwierzęta:

• hodowlane
• użytkowe
• rzeźne

Przy wycenie inwentarza żywego przyjmuje się ceny oferowane w dniu dokonania inwentaryzacji, płacone przez główne firmy zajmujące się skupem określonych gatunków lub grup zwierząt (np. zakłady mięsne, przedsiębiorstwo obrotu zwierzętami hodowlanymi). Można też przyjąć ceny uzyskiwane przez rolników w transakcjach wolnorynkowych, ogłaszane cyklicznie przez GUS lub IERiGŻ w biuletynach informacyjnych.

Wycena zwierząt zaliczanych do środków trwałych

W przypadku amortyzowania zwierząt zaliczanych do środków trwałych, wycenia się je w sposób określony w art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości, czyli według cen nabycia lub po kosztach wytworzenia albo wartości przeszacowanej, pomniejszonych o odpisy amortyzacyjne.

Wycena zwierząt zaliczanych do składników majątku obrotowego

Zwierzęta niezaliczane do środków trwałych wycenia się według zasad przewidzianych dla innych, rzeczowych składników aktywów obrotowych, z uwzględnieniem przyrostu wagi zwierząt znajdujących się w tuczu lub w opasie. Przyjęcie zwierząt do tuczu lub opasu z zakupu wycenia się, stosując art. 28 ust. 11 pkt 1 ustawy o rachunkowości, według ceny nabycia. Natomiast zwierzęta z własnej hodowli wycenia się według kosztu wytworzenia lub – co w praktyce stosuje się częściej – według ceny ewidencyjnej ustalonej z uwzględnieniem przyrostu wagi. Za cenę ewidencyjną w tym przypadku przyjmuje się zazwyczaj cenę sprzedaży netto stosowaną na danym rynku.

Wartość zwierząt w tuczu lub w opasie oblicza się jako różnicę pomiędzy wartością ustaloną w wyniku ostatniego kontrolnego ważenia a wartością tych zwierząt, ustaloną przy zakupie lub w wyniku poprzedniego kontrolnego ważenia. Różnicę tę księguje się na zwiększenie wartości zwierząt znajdujących się w tuczu lub w opasie.

Wartość rzeźną zwierząt uzyskuje się przez pomnożenie masy ciała wszystkich zwierząt danej grupy przez przeciętną cenę uzyskiwaną za 1 kg żywca średniej klasy jakościowej. Od tego iloczynu należy odjąć tzw. „koszty handlowe”, czyli koszty związane z przygotowaniem zwierząt do sprzedaży, koszt ich dostarczenia do punktu skupu, itp. Przyjmuje się cenę żywca rynku lokalnego z dnia inwentaryzacji i ważenia zwierząt.

Wartość zwierząt rzeźnych oblicza się według wzoru:

gdzie:
W_zż – wartość zwierząt rzeźnych
M_c – masa wszystkich zwierząt w danej grupie
C_śr – cena 1 kg żywca o średniej klasie jakości
K_h – koszty handlowe (w poszczególnych przypadkach mogą nie występować – być równe zeru).