Wycena nieruchomości inwestycyjnych w polskich i międzynarodowych standardach rachunkowości – początkowe ujęcie i zmiany wartości, część 3

W MSR 40 wprowadzono bardzo zbliżone zasady wyceny. W ujęciu początkowym nieruchomości inwestycyjne należy ująć według ceny nabycia lub kosztu wytworzenia. W przypadku nieruchomości użytkowanych na podstawie umowy leasingu finansowego, za wartość początkową przyjmuje się niższą spośród wartości godziwej lub bieżącej wartości minimalnych płatności leasingowych. Na dzień bilansowy dopuszczalny jest wybór modelu wartości godziwej (zakładającego odnoszenie skutków wyceny na wynik finansowy okresu) oraz modelu ceny nabycia lub kosztu wytworzenia (zgodnie z którym stosuje się zasady wyceny dla środków trwałych). Podobnie jak w przypadku regulacji krajowych, wybraną metodę należy stosować dla wszystkich inwestycji w nieruchomości. W odróżnieniu od UoR, niezależnie od wybranej metody występuje obowiązek wyceny nieruchomości w wartości godziwej. Nawet w przypadku wyboru przez jednostkę modelu ceny nabycia lub kosztu wytworzenia, ciąży na niej obowiązek dodatkowego ujawnienia w informacji dodatkowej wartości godziwej nieruchomości inwestycyjnych.  Poza tą drobną różnicą, przepisy krajowe i międzynarodowe zakładają wybór tych samych modeli wyceny. Ustawa uboga jest jednak w regulacje w zakresie zasad reklasyfikacji rzeczowych składników majątku zaliczanych do aktywów trwałych. Istotne bowiem z punktu widzenia możliwości reklasyfikacji jest fakt utrzymywania składnika majątku w związku ze wzrostem jego wartości…. Oznacza to, iż jednostka w każdej chwili może przenieść zgodnie z treścią gospodarczą utrzymywania składnika środek trwały do nieruchomości inwestycyjne, zapas budynów do nieruchomości inwestycyjnej, inwestcje do zapasów itd. Ustawa w tym zakresie pozostaje bierna. Daje jednak prawny obowiązek stosowania zasad wynikających z MSR w tym zakresie na podstawie art. 10 ust. 3 ustawy.

Dodaj komentarz