Powyższy, specyficzny układ podmiotowy jest jednak w pełni dopuszczalny prawnie ponieważ nie tylko nie narusza przepisów stosowanych do instytucji gwarancji bankowej (art.81 Prawa bankowego, art.734 i nast. Kodeksu cywilnego i inne przepisy cywilne), ale również pozwala w pełni realizować wszystkie funkcje i cele gwarancji bankowej (innymi słowy, istotą zlecenia udzielenia gwarancji nie jest to, który podmiot zleca jej udzielenie, lecz na jakich warunkach, na czyją rzecz, jako beneficjenta, i za jakiego dłużnika, jest ona udzielana). Szczególny układ podmiotowy w ramach zlecenia udzielania gwarancji nie powoduje ponadto jakichkolwiek zmian w zakresie przedmiotu lub sposobu realizacji samej gwarancji bankowej udzielonej na podstawie takiego zlecenia (tzn. gwarancja pozostaje, od chwili jej udzielenia, jednostronnym zobowiązaniem banku wobec beneficjenta gwarancji do zapłaty świadczenia pieniężnego za określonego dłużnika). Ponadto podkreślenia wymaga, że przepisy Prawa bankowego nie dają podstaw do twierdzenia, iż zleceniodawcą wystawienia gwarancji może być jedynie ta osoba, za którą bank gwarantuje.
W tym miejscu podkreślenia wymaga jedynie okoliczność, że planowany układ podmiotowy zlecenia udzielenia gwarancji powoduje to następstwo, że roszczenia regresowe banku-gwaranta z tytułu zapłaty gwarancji bankowej nie będą mogły być realizowane wobec zlecającego udzielenie gwarancji (wierzyciela ze stosunku podstawowego), a jedynie wobec dłużnika (na zasadach ogólnych wynikających z zastosowania instytucji tzw. subrogacji ustawowej, art.518 par.1 pkt 1 Kodeksu cywilnego). Przyjąć należy, że ewentualne rozwiązanie odmienne, tj. przypisanie odpowiedzialności w tym zakresie zlecającemu udzielenie gwarancji (co jest sytuacją typową przy takim zleceniu udzielanym przez samego dłużnika zabezpieczanej wierzytelności) przekreślałoby gospodarczy cel zlecenia udzielenia gwarancji przez wierzyciela zabezpieczanej w ten sposób umowy ponieważ udzielenie gwarancji służy generalnie przejęciu ryzyka spłaty gwarantowanej wierzytelności przez bank-gwaranta, a nie „powrotnemu” przenoszeniu tego ryzyka na wierzyciela określonej umowy.
Należy zaznaczyć, że zastosowanie takiej struktury podmiotowej zlecenia udzielenia gwarancji bankowej nie pozbawia tego stosunku prawnego elementu odpłatności (wynagrodzenia dla banku) ze strony podmiotu zlecającego udzielenie gwarancji. Oznacza to, że w konstrukcji prawnej, gdzie wierzyciel z zabezpieczanego stosunku prawnego będzie jednocześnie podmiotem zlecającym udzielenie takiego zabezpieczenia przez bank, wynagrodzenie należne bankowi z tego tytułu (prowizja) będzie musiało być, na zasadach ogólnych, poniesione przez zlecającego, jako stronę umowy zlecenia udzielenia gwarancji.
Formuła prawna udzielenia zabezpieczenia na zlecenie i na rzecz wierzyciela określonego stosunku prawnego nie implikuje ponadto obowiązku stron stosunku prawnego gwarancji, poinformowania dłużnika o fakcie udzielenia takiego zabezpieczenia. Wystawienie na zlecenie wierzyciela, gwarancji bankowej zabezpieczającej wierzytelność wobec dłużnika może więc w praktyce pozostać niejawne wobec tego dłużnika, bez negatywnych następstw dla relacji prawnych w ramach danej umowy, bądź dla skuteczności samej gwarancji bankowej. Moment graniczny w czasie dla powyższej niejawności wyznacza zwykle fakt zrealizowania roszczeń z tytułu gwarancji (zapłata gwarantowanej sumy przez bank) ze względu na konsekwencje prawne, jakie okoliczność ta posiada dla sytuacji prawnej banku-gwaranta w zakresie roszczeń regresowych wobec dłużnika.
