Organy podatkowe określiły podatnikowi wysokość zobowiązania w VAT. Wskazały, że podatnik wykazał w deklaracji dostawę towarów korzystających ze zwolnienia z podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u.1 przy czym, w ocenie organów, zwolnienie takie mu nie przysługiwało. W decyzji stwierdzono, że sprzedane przez podatnika nieruchomości były przeznaczone pod zabudowę, co wynika ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Podatnik argumentował, że sprzedane nieruchomości były gruntami rolnymi i nie były przeznaczone pod zabudowę. W konsekwencji ich sprzedaż korzystała ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. Zdaniem podatnika studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, jako akt wewnętrznie obowiązujący w gminie, stanowi jedynie wyznacznik do sporządzenia w przyszłości miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, nie determinując jednakże ostatecznej treści tego planu ani też nie przesądzając o przyszłym zagospodarowaniu gruntów, objętych planem. Studium to nie może być zatem dokumentem decydującym o przeznaczeniu działek jako działki budowlane lub przeznaczone pod zabudowę, a tym samym rozstrzygać w kwestii opodatkowania umów sprzedaży tychże działek.
WSA w Rzeszowie podzielił stanowisko podatnika. Stwierdził, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Zdaniem Sądu o przeznaczeniu gruntu decydują przede wszystkim treść miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Jeżeli dla danego gruntu plan taki nie obowiązuje, a nie wydano dla niego decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o charakterze gruntu decyduje treść ewidencji gruntów i budynków. Natomiast postanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego są kierowane do organów gminy i wiążą je przy sporządzaniu planów miejscowych, nie są natomiast adresowane ani też bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej. Funkcją studium jest jedynie koordynacja ustaleń miejscowych gminy tzn. zawiera wytyczne do planowania miejscowego dostosowanego do potrzeb danej gminy.
Teza
Na podstawie uzasadnienia omawianego orzeczenia można sformułować następującą tezę:
„W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, dla określenia rodzaju terenu dla potrzeb wykładni art. 43 ust.1 pkt. 9 u.p.t.u., decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów a nie dane ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.”
Komentarz
Prezentowany wyrok stanowi kolejne już potwierdzenie, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie przesądza o przeznaczeniu i kwalifikacji objętych nim gruntów i z tego względu nie może decydować o sposobie ich opodatkowania. W tym tonie wypowiadały się już m.in. WSA w Gdańsku w wyroku z dnia 8 czerwca 2011 roku, sygn. akt I SA/Gd 353/11 oraz NSA w wyroku z dnia 18 lutego 2011 roku, sygn. akt I FSK 367/10.
Wskazane stanowisko zostało usankcjonowane uchwałą NSA z dnia 17 stycznia 2011 roku, sygn. akt I FPS 8/10, w której Sąd, oceniając dwie przeciwstawne linie orzecznicze wojewódzkich sądów administracyjnych w zakresie podstaw kwalifikacji przeznaczenia nieruchomości, opowiedział się za przyznaniem decydującego znaczenia w pierwszej kolejności opisie danych gruntów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, dalej treści decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a w ostateczności zapisom w ewidencji gruntów i budynków. NSA wykluczył jednocześnie, aby przeznaczenie gruntów ustalać na podstawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.
Uwzględniając powyższe orzeczenia sądowe podatnicy powinni pamiętać, że w sytuacji, gdy podstawą niekorzystnych dla nich decyzji podatkowych będą właśnie postanowienia studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, mogą zakwestionować takie decyzje w postępowaniu sądowoadministracyjnym.
1) Ustawa z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.)