Sąd Najwyższy z w jednym z orzeczeń wydanych w tym roku zwrócił uwagę, iż celem regulacji zawartej w art. 162 KPC jest m.in. zapobieganie nielojalności procesowej przez zobligowanie stron do zwracania na bieżąco uwagi sądu na uchybienia procesowe w celu ich niezwłocznego wyeliminowania i niedopuszczenie do celowego tolerowania przez strony takich uchybień z zamiarem późniejszego wykorzystania ich w środkach odwoławczych (wyrok z dnia 10 lutego 2010 roku, V CSK 234/09).
Kontrowersje wzbudza stosownie przepisu art. 162 KPC w postępowaniu w sprawach gospodarczych. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 lutego 2010 roku (II CSK 286/09, LEX 577532) wskazał, iż kwestia stosowania art. 162 KPC w procesie cywilnym nie jest postrzegana jednolicie, a rozbieżność stanowisk dotyczy zwłaszcza stosowania tego przepisu w postępowaniu w sprawach gospodarczych. Jednakże umieszczenie tej regulacji w KPC wśród przepisów ogólnych o czynnościach procesowych powoduje, że przepis ten ma zastosowanie także w postępowaniach odrębnych, o ile kwestia ta nie jest w tych postępowaniach uregulowana inaczej. Odmiennej bowiem regulacji w tym zakresie w postępowaniach w sprawach gospodarczych nie ma. W powołanym wyroku Sąd Najwyższy stawia pytanie, o jakie uchybienia sądu w art. 162 KPC chodzi. Odpowiadając na nie wskazuje, że literalne brzmienie przepisu wskazuje, że dotyczy ono wszystkich uchybień natury procesowej bez względu na ich charakter, z wyjątkiem tylko takich, których popełnienie należy brać pod rozwagę z urzędu. W tym miejscu został przywołany wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 września 2009 roku (IV CSK 185/09), w którym zostało wskazane, iż ze względu na różnorodność nie jest możliwym stworzenie katalogu ewentualnych uchybień procesowych, wymagających dopełnienia powinności wskazanych w art. 162 KPC, nie ulega jednak wątpliwości, że prekluzja przewidziana w tym przepisie odnosi się tylko do uchybień popełnionych przez sąd przy podejmowaniu czynności procesowych, do takich można zaliczyć m.in. pominięcie przez sąd dowodu zgłoszonego przez stronę, jeżeli znalazło to wyraz w wydaniu postanowienia oddalającego wniosek o przeprowadzenie dowodu.
Należy uznać, iż jedną z najważniejszych tez powołanego powyżej wyroku Sądu Najwyższego, jest uznanie, że zastrzeżenie o jakim mowa w art. 162 KPC, może w każdym razie dotyczyć jedynie takich uchybień popełnionych przy dokonywaniu czynności procesowych przez sąd, których podjęcie zostało stronom zakomunikowane poprzez wydanie postanowienia albo zarządzenia. Strona bowiem aby móc zwrócić uwagę sądu na uchybienie przepisom postępowania, musi wiedzieć, że sąd określoną czynność procesową podjął lub zamierza podjąć.
