Podatnicy mają jednak obowiązek dokumentowania przy pomocy faktury wewnętrznej jedynie tych świadczeń nieodpłatnych, które zostały zrównane ze świadczeniami odpłatnymi, a więc wyłącznie takiej nieodpłatnej dostawy towarów oraz takiego nieodpłatnego świadczenia usług, które podlegają opodatkowaniu. Jednocześnie § 24 ust. 1 pkt 1 r.f. wskazuje, że w przypadku czynności określonych w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy, gdy brak jest konkretnego nabywcy towaru lub usługi, faktura może nie zawierać danych dotyczących nabywcy oraz kwoty należnej z tytułu wykonania czynności. Poza tym faktura wewnętrzna powinna zawierać wszystkie dane właściwe dla zwykłych faktur.

Zgodnie z art. 19 ust. 10 u.p.t.u., w przypadku dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 2, podstawą opodatkowania jest cena nabycia towarów (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wytworzenia, określone w momencie dostawy tych towarów. W myśl natomiast art. 29 ust. 12 u.p.t.u., w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W odniesieniu do świadczeń nieodpłatnych stosuje się stawki (i zwolnienia) podatkowe właściwe dla poszczególnych towarów i usług według reguł znajdujących zastosowanie przy ich odpłatnej dostawie.

W art. 19 ust. 16 u.p.t.u. ustawodawca wskazuje, że w przypadku podlegających opodatkowaniu czynności nieodpłatnych, o których mowa w art. 7 ust. 2 u.p.t.u. (nieodpłatna dostawa towarów) i art. 8 ust. 2 u.p.t.u. (nieodpłatne świadczenie usług), obowiązek podatkowy powstaje na zasadach ogólnych, tzn. poprzez odpowiednie zastosowanie art. 19 ust. 1-5 u.p.t.u…