Brak wskazania interesu prawnego skutkować powinien nie podjęciem żądanych czynności przez organ administracji publicznej. Zdefiniowanie interesu prawnego w praktyce niejednokrotnie napotyka na trudności. Wielokrotnie bywa, iż odwołania lub skargi od decyzji są oddalane z powodu braku prawidłowej legitymacji do wniesienia środka zaskarżenia. Trudności w sprecyzowaniu interesu prawnego wynikają głównie z powodu częstego mylenia interesu prawnego z interesem faktycznym.
Należy zatem wyjaśnić, iż zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w orzeczeniu z dnia 17 lipca 2009 roku sygn. IV SA/Wa 718/09, istotą interesu prawnego w rozumieniu art. 28 k.pa. jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego. Zatem musi być to taka norma, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Natomiast brak istnienia konkretnej normy, która stanowiłaby podstawę dla domagania się ochrony prawnej stanowi ujemną przesłankę dla posiadania przymiotu strony postępowania administracyjnego. Winno się podzielić pogląd, iż przywoływanie za podstawę działania w postępowaniu administracyjnym jedynie hipotetycznych domysłów stanowi wyłącznie interes faktyczny, który to występuje wówczas, kiedy to jednostka jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak wskazać przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który stanowiłby podstawę jej roszczenia i w konsekwencji uprawniał ją do żądania stosownych czynności od organu administracji publicznej. Podmiot ma więc interes faktyczny, jeżeli w jakiejś sytuacji, obecnej lub przyszłej, odniesie bezpośrednią korzyść na skutek działań lub zaniechań organu administracji. Jednakże, w świetle obowiązujących przepisów prawa, posiadanie interesu faktycznego nie może być podstawą posiadania statusu strony postępowania. Dlatego też jednostka nie posiadająca interesu prawnego nie ma możliwości wnoszenia chociażby środków odwoławczych od decyzji organów administracji publicznej.
Przykładowo, jeżeli organ administracji publicznej podejmie uchwałę w przedmiocie przystąpienia do planowania budowy instalacji przemysłowej, która jest inwestycją wysoce kontrowersyjną i można przypuszczać, iż spotka się dezaprobatą zwłaszcza wśród zwłaszcza wśród mieszkańców znajdujących się w bezpośredniej lokalizacji przedmiotowej inwestycji (np. organ podejmuję uchwałę o wyborze lokalizacji dla oczyszczalni ścieków). Wówczas należy zauważyć, iż osoba zamieszkująca w najbliższym sąsiedztwie miejsca, które zostało wyznaczone pod instalację nie mam możliwości zaskarżenia takiej uchwały w oparciu o art. 101 ust. 1 i 2a w związku z art. 69 ust. 3 i art. 98 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku, o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2001 r. nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) ponieważ ta uchwała nie wywiera bezpośrednich skutków dla niezadowolonej jednostki. Zatem podmiot niezadowolony z powyższej decyzji będzie mógł dochodzić swoich praw na dopiero na etapie decyzji, która będzie bezpośrednio zezwalać na budowę instalacji gdyż wówczas zrealizowanie inwestycji nabierze cech realności a nie będzie jedynie hipotetycznym planem.
