Zgodnie z art. 14b § 1-3 oraz art. 14c Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych na pisemny wniosek zainteresowanego wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego.
Podstawę postępowania interpretacyjnego współtworzą:
- przedstawiony wyczerpująco stan faktyczny, tj. umożliwiający bez żadnych wątpliwości ocenę możliwości zastosowania prawa podatkowego; oraz
- przepisy prawa, które w przedstawionej we wniosku ocenie wnioskodawcy mogą znaleźć zastosowanie do danego stanu faktycznego.
Składając wniosek o wydanie interpretacji, wnioskodawca jest zobowiązany do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Od uzasadnienia prawnego organ podatkowy może odstąpić, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.
W orzecznictwie sądowoadministracyjnym prezentowany jest pogląd, iż w postępowaniu w sprawie udzielenia interpretacji nie może się toczyć spór co do faktów. Organ podatkowy ma obowiązek przyjąć za wnioskodawcą do oceny prawnej stan faktyczny przez niego przedstawiony. Stanu tego organ nie może kwestionować, weryfikować czy jest zgodny z rzeczywistością, czy też zmieniać (tak np. w wyroku WSA w Rzeszowie z 10 czerwca 2010 r., sygn. SA/Rz 310/09). Niedopuszczalne jest, aby organ podatkowy dokonywał własnych ustaleń, co do stanu faktycznego.
Organy podatkowe nie są bowiem, uprawnione do ustalania i dowodowego weryfikowania stanu faktycznego dochodzonej przez wnioskodawcę interpretacji indywidualnej prawa podatkowego, ani też do udzielania jej w obszarze regulacji prawnych nieprzedstawionych w stanowisku wnioskodawcy odnośnie podatkowej kwalifikacji danego stanu faktycznego (co potwierdził wyrok NSA z 17 czerwca 2010 r., sygn. I GSK 968/09).
Jedynie w sytuacji braku wskazania w tym stanie faktycznym istotnych dla oceny prawnej elementów, organ może wezwać podatnika w trybie art. 169 § 1 w związku z art. 14h Ordynacji podatkowej o ich uzupełnienie.
Istotne jest, zatem aby stan faktyczny został przedstawiony we wniosku w sposób wyczerpujący, tzn. z podaniem wszelkich elementów istotnych z punktu widzenia oceny stanowiska wnioskodawcy. Spełnienie tych warunków musi wiązać się ze znajomością obowiązującego prawa podatkowego. Należy się, zatem liczyć z tym, że wniosek zainteresowanego może być w tym względzie niepełny lub niejasny i nie dawać podstawy do zajęcia stanowiska przez organ wydający interpretację indywidualną.
Na podstawie art. 14g Ordynacji podatkowej wniosek taki (tj. nieprzedstawiający wyczerpująco stanu faktycznego, którego ma dotyczyć interpretacja), może zostać pozostawiony bez rozpatrzenia. Jakkolwiek, aby zadośćuczynić celowi, jakiemu służy instytucja interpretacji indywidualnych prawa podatkowego, organ rozpatrujący ten wniosek powinien wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia danych, których brak uniemożliwia rozpatrzenie wniosku.
Reasumując, należy zaznaczyć, że interpretacja wiąże tylko i wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego we wniosku. Podatnik nie jest chroniony, jeśli we wniosku przedstawi stan faktyczny niezgodny z rzeczywistością, bądź nie ujawni wszystkich okoliczności mających wpływ na ocenę prawną zdarzenia. W sytuacji kiedy rzeczywisty stan faktyczny nie zgadza się z opisanym we wniosku, podatnik ponosi wszelkie tego negatywne konsekwencje, tj. w razie kontroli, organ podatkowy może uznać, że interpretacja nie ma zastosowania w danej sprawie i zobowiązać podatnika do zapłaty zaległego podatku, odsetek oraz nałożyć sankcje karne na osoby odpowiedzialne za rozliczenia podatkowe danego podmiotu.
