Jednocześnie w myśl art. 3 ust. 1a PDOF za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Należy w związku z tym zauważyć, że nieograniczony obowiązek podatkowy oparty jest na zasadzie rezydencji. Opodatkowaniu (od sumy wszystkich dochodów) podlegają bowiem wszelkie podmioty, które mają miejsce zamieszkania w Polsce. Jednakże w stanie prawnym sprzed dnia 1 stycznia 2007 r. przepisy PDOF nie zawierały definicji miejsca zamieszkania, stąd też istniała konieczność, zgodnie z przyjętymi regułami wykładni prawa, odwołania się do kryteriów określonych w prawie cywilnym. W myśl art. 25 Kodeksu cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Zamieszkanie jest prawną kwalifikacją określonego stosunku danej osoby do miejsca, na którą składają się dwa elementy: przebywanie w sensie fizycznym w określonej miejscowości (corpus) oraz wola, zamiar stałego pobytu (animus). Oba te elementy muszą występować łącznie. Przy ustalaniu zamiaru nie można poprzestawać tylko na oświadczeniach zainteresowanej osoby, ponieważ przez, termin „zamiar” należy pojmować nie wolę wewnętrzną, ale wolę dającą się określić na podstawie obiektywnych możliwych do stwierdzenia okoliczności. Subiektywność przesłanki „zamiaru stałego pobytu” nie oznacza, że jej istnienie wyraża się jedynie poprzez oświadczenie zainteresowanej osoby i nie może być oceniane w oparciu o obiektywnie dające się zaobserwować i wskazać zachowania tej osoby. Sam zamiar stałego pobytu w danej miejscowości nie stanowi zatem o zamieszkaniu, lecz musi być połączony z przebywaniem w danej miejscowości, i to z takim przebywaniem, które ma cechy założenia tam ośrodka swoich osobistych i majątkowych interesów.
1) pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2) działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3) działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
4) położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
Trzeba jednak zaznaczyć, że nie można na gruncie PDOF pojęcia „dochody osiągane” utożsamiać z pojęciem „dochody wypłacane, pochodzące, otrzymywane z terytorium Polski”. Pod pojęciem „terytorium, z którym wiąże się osiąganie dochodów” należy rozumieć miejsce, gdzie dokonują się czynności lub położone są nieruchomości (źródło), które generują dochód i są jego przyczyną sprawczą. Czynnością taką nie jest wypłata pieniędzy, wypłata jest elementem finalnym całego procesu osiągania dochodu.
Z kolei w przypadku osób fizycznych nie będących polskimi rezydentami podatkowymi, a jednocześnie osiągającymi przychody na terenie Polski opodatkowaniu będą podlegały jedynie dochody wymienione w art. 29 PDOF. Do tychże przychodów należą:
1) przychody z działalności wykonywanej osobiście,
2) przychody z odsetek, innych niż wymienione w art. 30a ust. 1;
3) przychody z praw autorskich lub praw pokrewnych;
4) przychody z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych;
5) przychody ze sprzedaży praw wymienionych w pkt 3 i 4;
6) przychody z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego;
7) przychody z użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, a także środka transportu;
8) przychody za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how);
9) przychody z opłat za usługi w zakresie działalności widowiskowej, rozrywkowej lub sportowej, wykonywanej przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania za granicą, a organizowanej za pośrednictwem osób fizycznych lub osób prawnych prowadzących działalność w zakresie imprez artystycznych, rozrywkowych lub sportowych na terytorium Polski;
10) przychody z tytułu należnych opłat za wywóz ładunków i pasażerów przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, z wyjątkiem ładunków i pasażerów tranzytowych;
11) przychody uzyskane na terytorium Polski przez zagraniczne przedsiębiorstwa żeglugi powietrznej;
12) przychody z tytułu świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.
W tym miejscu zaznaczyć należy, że podatek pobierany od dochodów określonych w art. 29 ust. 1 PDOF oblicza się w formie ryczałtu od przychodu, tym samym nie uwzględnia się kosztów uzyskania przychodu. Zryczałtowany podatek, zwany potocznie „podatkiem u źródła” lub WHT (z ang. witholding tax) pobierany jest za pośrednictwem płatników, o ile przedmiotowe dochody pochodzą od osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej. Stosownie bowiem do treści art. 41 ust. 4 oraz art. 42 ust. 1 ustawy o PIT płatnik jest zobligowany do pobierania zryczałtowanego podatku od dokonywanych wypłat i przekazywania go w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zryczałtowany podatek na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności.
