W tym miejscu warto jednocześnie zaznaczyć, iż przepisy ustawy nie definiują pojęcia “używanych sezonowo środków trwałych”. W doktrynie przyjmuje się, że kluczowe znaczenie ma w tym przypadku specyfika działalności podatnika. Przykładem może być tu działalność polegająca na wypożyczaniu turystycznego sprzętu wodnego. Oczywistym jest, że ze względu na jej charakter wykonywana jest ona jedynie przez kilka miesięcy w roku. Z tego względu odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać za okres, w którym środki trwałe są używane, tj. w miesiącach wykonywania działalności.
Co niezwykle istotne w niniejszej sprawie, można również spotkać pogląd, zgodnie z którym charakter środka trwałego determinuje jego „sezonowość”. Przykładem może być tu motocykl wykorzystywany w działalności gospodarczej jedynie przez kilka miesięcy w roku. W tym przypadku, nie działalność podatnika, bo ta jest prowadzona niezmiennie przez cały rok, a możliwość używania przedmiotowego składnika majątku, ze względu na jego specyfikę, decydują o tym, że może być uznany za środek trwały używany sezonowo. Innym przykładem środków trwałych wykorzystywanych jedynie przez kilka miesięcy w roku mogą być specjalistyczne maszyny rolnicze lub wyciąg narciarski.
Jak wspomniano wyżej, ustawodawca daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych używanych sezonowo w takiej samej wysokości, jak w przypadku używania identycznego środka trwałego nieprzerwanie przez cały rok. Roczna kwota odpisów amortyzacyjnych będzie więc stała, a miesięczny odpis amortyzacyjny będzie uzależniony od liczby miesięcy, w których środek trwały będzie używany. Treść przywołanego wyżej przepisu ustawy nie obliguje natomiast podatników do określenia stałej liczby miesięcy w „sezonie”, wskazuje jedynie na niezmienność przyjętej metody amortyzacji.
Co do zasady odpisów amortyzacyjnych, dokonuje się ich od wartości początkowej środków trwałych począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten wprowadzono do ewidencji. Jeżeli dany środek trwały wprowadzono do ewidencji w trakcie sezonu, odpisów amortyzacyjnych należy dokonywać zgodnie z wyżej przedstawioną zasadą – od następnego miesiąca po wprowadzeniu do ewidencji środków trwałych, czyli według zasad ogólnych. Natomiast w sytuacji, w której przedmiotowy składnik majątku wprowadzono do ewidencji środków trwałych przed sezonem, wówczas odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od pierwszego miesiąca sezonu.
Dodatkowo należy dodać, iż liczba miesięcy w sezonie nie musi być taka sama w każdym roku podatkowym. Jednakże istotne jest jej oszacowanie przed rozpoczęciem sezonu. Dotyczy to w szczególności sytuacji, gdy zdecydowano się na wyliczenie odpisów amortyzacyjnych poprzez podzielenie rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie. Kluczowe jest więc prawidłowe przyjęcie długości sezonu, wpłynie ono bowiem bezpośrednio na wysokość miesięcznego odpisu amortyzacyjnego. Ponadto należy mieć na uwadze miesiąc, w którym dany składnik majątku wprowadzony jest do ewidencji, tj. w trakcie czy przed sezonem. Determinuje to bowiem okres od którego rozpoczyna się dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.