W ramach cyklu nettingowego należy wskazać kilka etapów, które są istotne dla prawidłowego rozliczenia wewnętrznej transakcji.

Ważna jest po pierwsze data powiadamiania – podmioty powiązane wysyłają w formie raportów informacje do centrum nettingowego informacje o swoich należnościach i zobowiązaniach wewnątrz grupy. Po tej dacie następuje wstępne rozliczenie czyli centrum nettingowe wysyła wstępne informacje dotyczące rozliczenia, zazwyczaj pozostawia jeszcze kilka dni na wyjaśnienie kwestii spornych pomiędzy podmiotami powiązanymi. Po weryfikacji wyników wstępnego rozliczenia następuje finalne rozliczenie. Tu głównym odbiorcą informacji z ostatecznymi saldami, po możliwych ewentualnych korektach jest grupa kapitałowa. Wraz z zakończeniem finalnego rozliczenia spółki grupy kapitałowej nie mają już możliwości zgłaszania wyjaśnionych bądź też zaakceptowanych zobowiązań lub należności. Kwoty transferów są już ostatecznie ustalone zatem następuje przekazanie informacji do podmiotów powiązanych o wysokości kwot płatności wraz z datą ich realizacji. Potem już następuje fizyczna realizacja – w dniu wykonania przelewów – autoryzacja i przesłanie do banku informacji o planowanych transferach.

W księgach rachunkowych następnie następuje ujęcie wyciągów bankowych – księgowanie uznań lub obciążeń rachunku bankowego. Oczywiście nie można zapomnieć o uzgadnianiu wzajemnym saldo przeprowadzeniu rozliczeń. Tu zwykle centrum nettingowe przesyła do każdej ze spółek raport nettingowy po zapłacie należności lub zobowiązań z informacją o zastosowanym kursie walutowym. Ostatnim etapem jest rozliczenie w systemie księgowym operacji bankowych z wcześniej zaksięgowanymi należnościami lub zobowiązaniami.

Obok podstawowego celu nettingu, którym jest redukcja kosztów realizacji płatności pomiędzy podmiotami grupy kapitałowej poprzez ograniczanie liczby płatności, należy także zaznaczyć inne cele mogące przyświecać jego wdrożeniu:

– usprawnianie procedur związanych z rozliczeniami wewnątrz grupy,
– eliminowanie strat odsetkowych wynikających z pozostawienia transferowanych pomiędzy spółkami środków w bankowym systemie rozliczeniowym (a nie na rachunku jednej ze spółek), potencjalnie uzyskanie atrakcyjniejszych warunków realizacji płatności transgranicznych,
– dotrzymywanie terminów płatności w obrębie grupy,
– ograniczanie kosztów transakcji zakupu/sprzedaży walut dzięki ich konsolidacji i centralizacji, potencjalnie uzyskiwanie atrakcyjniejszych ofert dzięki agregacji transakcji,
– ograniczanie ryzyka walutowego dzięki zarządzaniu pozycjami walutowymi netto.
– uzyskanie większej przejrzystości przepływów pieniężnych i ułatwienie ich planowania.