Jest to przejaw zasady ostrożności, która nakazuje wycenę tej kategorii aktywów w kwocie wymaganej zapłaty z uwzględnieniem odpisów aktualizujących wartość.

Zgodnie z KSR 4 należności możemy podzielić na:

• Przedawnione, dla których minął termin dochodzenia wierzytelności na drodze powództwa cywilnego, a dłużnik nie ma dłużej obowiązku zapłaty takiej należności,
• Umorzone, od ściągania których wierzyciel odstąpił, zwalniając dłużnika ze zobowiązania,
• Nieściągalne, których nieściągalność (w sposób opłacalny) została udokumentowana, oraz
• Należności wątpliwe, dla których termin zapłaty minął i/lub dla których istnieje duże prawdopodobieństwo nieściągalności.

Ostatnia kategoria – należności wątpliwych – określona jest bliżej w Art.35b ustawy o rachunkowości. Przesłankami do uznania należności za wątpliwe mogą być następujące sytuacje: postawienie dłużnika w stan upadłości bądź likwidacji, oddanie wniosku o ogłoszenie upadłości bądź umorzenie postępowania upadłościowego, kwestionowanie należności przez dłużnika, podwyższenie  należności wcześniej aktualizowanej (np. z tytułu odsetek) czy wreszcie należności, dla których doświadczenie przedsiębiorstwa i monitoring uprzednich płatności mogą wskazywać na znaczne prawdopodobieństwo nieuzyskania zapłaty. Jednostka w kontekście ostatniej z przywołanych przesłanek powinna zawrzeć zasady dokonywania odpisów od takich należności w polityce rachunkowości (np. tworzenie odpisu aktualizującego w wysokości 100% wartości należności, gdy należność jest przeterminowana ponad 3 miesiące).