Nowelizacja w zakresie ulgi na złe długi

Poza powszechnie komentowanymi w mediach zmianami dotyczącymi rozszerzenia zakresu stosowania procedury „odwrotnego obciążenia” do dostaw tak zwanych towarów wrażliwych, czy też zmian w zakresie odliczenia podatku naliczonego, w przypadku podatników prowadzących działalność mieszaną (opodatkowaną, zwolnioną oraz niepodlegającą opodatkowaniu), warto zwrócić uwagę na planowane zmiany w zakresie ulgi na złe długi.
Zgodnie z proponowanym brzmieniem art. 89b ust. 1b ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 ze zm.), „Przepisu ust. 1 nie stosuje się, gdy dłużnik na koniec miesiąca, w którym upływa 150. dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze, jest w trakcie postępowania upadłościowego lub w trakcie likwidacji.”
Odnieść można wrażenie, że proponowana zmiana jest pokłosiem negatywnej oceny obecnego stanu prawnego, przedstawionej w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lipca 2014 roku sygn. akt I FSK 609/14, gdzie Sąd poddał krytyce obowiązujący obecnie niesymetryczny układ obowiązków i uprawnień związanych z instytucją ulgi na złe długi, w przypadku dłużnika będącego w upadłości i jego wierzyciela; układ premiujący Skarb Państwa i krzywdzący dla wierzycieli tego dłużnika (zgłaszających swoje roszczenia do masy upadłości).
Niemniej jednak, zauważyć należy, iż nawet po wejściu w życie proponowanych rozwiązań, ustawodawstwo krajowe nadal nie będzie zgodne z regulacjami wynikającymi z art. 90 Dyrektywy 2006/112WE Rady z dnia 28 listopada 2006  roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodane (Dz. U. UE .L. z 2006 r. Nr 347/1 ze zm.) – dalej: Dyrektywa.
Zauważyć bowiem należy, iż dyspozycja płynąca z treści art. 90 ust. 1 Dyrektywy pozwala podatnikowi na skorzystanie z prawa do obniżenia podstawy opodatkowania oraz podatku należnego po spełnieniu tylko jednego warunku, a mianowicie nieotrzymaniu pełnego wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług czy dostarczonych towarów.
W związku z tym, podatnicy – wierzyciele, powołując się na bezwarunkowe i wystarczająco precyzyjne brzmienie art. 90 ust. 1 Dyrektywy mogą domagać się prawa do skorzystania z ulgi na złe długi, nawet w przypadku, gdy żaden z warunków, wskazanych w art. 89a ust. 2 u.p.t.u., nie został spełniony – w tym także w sytuacji upadłości dłużnika – o ile tylko nie otrzymali zapłaty za dostarczone towary bądź wykonane usługi.
Potwierdzeniem takiego stanu rzeczy są ostatnie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 maja 2014 roku Almos Agrárkülkereskedelmi Kft przeciwko Nemzeti Adó- és Vámhivatal Közép-magyarországi Regionális Adó Főigazgatósága (C-337/13) oraz z dnia 3 września 2014 roku Commissioners for Her Majesty’s Revenue and Customs przeciwko GMAC UK plc (C-589/12).

Dodaj komentarz