Działalność klubów sportowych to niewątpliwie walka o wynik i miejsce w tabeli, jednak oprócz prestiżu bycia najlepszym jest to również sposób na przyciągnięcie reklamodawców. Oni są bowiem źródłem finansowania klubów, podobnie jak rozwijająca się sprzedaż gadżetów klubowych. Dla reklamodawców liczy się rozpoznawalność klubu oraz zawodników. Stąd właśnie kluby sportowe często wypłacają wynagrodzenie zawodnikom nie tylko za ich działalność czysto sportową – grę na boisku – lecz także z tytułu praw do ich wizerunku. Wynagrodzenie takie wypłacane jest często poprzez spółkę zagraniczną – wielokrotnie zlokalizowaną w kraju o podatkowo preferencyjnej jurysdykcji.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (UPO) poświęcają zasadom opodatkowania sportowców osobny rozdział, którego główna zasada stanowi,
że w przypadku wypłaty wynagrodzenia z tytułu osobistej działalności sportowca podmiotowi trzeciemu (nie bezpośrednio sportowcowi), prawo do opodatkowania takiego dochodu przypada państwu źródła wypłaty (państwu w którym gra sportowiec).

Spór, którego dotyczy komentowany wyrok powstał w wyniku kontroli podatkowej przeprowadzonej w klubie sportowym. Organ kontrolujący uznał,
że z umów zawartych przez klub z podmiotem zagranicznym wynika, iż w stosunku do wypłacanego wynagrodzenia zastosowanie powinna znaleźć ww. zasada opodatkowania wskazana w UPO, a tym samym klub powinien był pobrać z tytułu wypłacanego wynagrodzenia podatek u źródła. Pierwotnie, klub tego nie zrobił klasyfikując całość wypłacanego wynagrodzenia jako prawo do wizerunku zawodnika, nie podlegające co do zasady podatkowi u źródła.

Zarówno WSA jak i ostatecznie NSA potwierdziły stanowisko organów podatkowych. Argumentem przemawiającym za takim twierdzeniem była treść umów regulujących wypłacane wynagrodzenie, wskazująca że wynagrodzenie ma mieszany charakter i dotyczy oprócz praw do wizerunku także innych czynności, które swoim zakresem można uznać za działalność sportową,
a wynagrodzenie z tego tytułu wypłacane do podmiotu trzeciego – zgodnie z postanowieniami UPO – daje prawo do opodatkowania takiego dochodu w Polsce. Istotnym argumentem przemawiającym za stanowiskiem organów podatkowych było ustalenie między stronami jednego wynagrodzenia za całość umowy w obu jej zakresach, tj. prawa do wizerunku i pozostałych czynności.

W przypadkach zatem, gdy z umów dotyczących wynagrodzenia z tytułu prawa do wizerunku wynika, że wynagrodzenie to obejmuje swoim zakresem także inne czynności, mogące zostać zakwalifikowane jako działalność sportowa, istnieje ryzyko iż organy podatkowe uznają iż całość takiego wynagrodzenia powinno podlegać opodatkowaniu podatkiem u źródła w Polsce.

Dla klubów sportowych wyrok ten daje podstawę do weryfikacji przeszłych rozliczeń podatkowych w celu zminimalizowania ryzyka zakwestionowania poprawności rozliczeń, a w przypadku kontraktów sportowych które zostaną zawarte w przyszłości istotne informacje na co zwrócić uwagę, aby wypłata wynagrodzenia była dokonana poprawnie pod kątem podatkowym.

Powyższy przypadek jest kolejnym dowodem potwierdzającym jak istotne są wzajemne ustalenia pomiędzy stronami oraz forma ich dokonania, gdyż może mieć to istotny wpływ na dodatkowe obciążenia podatkowe.