Jako przykład oszustwa karuzelowego można podać sytuację, gdy Spółka A dostarcza w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towary do Spółki B, która następnie dokonuje krajowej dostawy towarów na rzecz spółki C. Przy czym Spółka B nie uiszcza należnego podatku VAT, znikając po jakimś czasie. Następnie towar jest sprzedawany przez nieświadomą udziału w oszustwie podatkowy Spółkę C na rzecz Spółki A, która powtarza nawet kilkukrotnie opisywaną transakcję.

Należy zauważyć, iż gdyby wszyscy uczestnicy karuzelowego łańcuszka wypełniali swoje obowiązki podatników VAT, nie byłoby problemu. Jednakże w podanym przykładzie Spółka B nie nalicza i nie odprowadza podatku VAT z tytułu sprzedaży na nabycia wewnątrzwspólnotowego od Spółki A, jak również nie odprowadza VAT należnego, wynikającego ze sprzedaży na rzecz firmy C. Po dokonaniu kilku transakcji tego rodzaju Spółka B posiada znaczną kwotę VAT do odliczenia, po czym likwiduje działalność gospodarczą.

Niestety bardzo często w tego typu przypadkach organy podatkowe pociągają do odpowiedzialności podatnika nieświadomie wplątanego w oszustwo karuzelowe, czyli w podanym przykładzie Spółkę C. W kwestii transakcji karuzelowych wypowiedział się również Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który w wyrokach o sygn. C-354/03, C-355/03 i C-484/03 stwierdził, iż firmy, które zostały nieświadomie wciągnięte do „karuzeli podatkowej”, mogą odzyskać naliczony VAT. W orzeczeniu tym ETS stanął po stronie spółek wciągniętych w oszukańczy proceder. Stwierdził, że dostawy towarów w schemacie „karuzelowym” same w sobie nie są oszustwem, bo spełniają obiektywne kryteria transakcji biznesowych. Dlatego też podatnik nieświadomie wciągnięty do „karuzeli” nie może stracić prawa do odliczenia naliczonego VAT, a zatem w konsekwencji zwrotu tego podatku .