Jednym z tych elementów stanowić będzie rozłożenie odpowiedzialności za sekurytyzowane wierzytelności.

Odpowiedzialność zbywcy wierzytelności banku wobec ich nabywcy tj. podmiotu celowego z tytułu nabycia wierzytelności, może opierać się na ogólnych zasadach w tym zakresie, które wyznaczają minimalny (ustawowy) zakres takiej odpowiedzialności, bądź też dodatkowo zostać zmodyfikowana w postanowieniach umownych obowiązujących w relacjach pomiędzy stronami, składających się na transakcję sekurytyzacji.

Jeżeli strony umowy przelewu nie unormują kwestii odpowiedzialności wprost w umowie przelewu, to z treści regulacji ustawowych wynikać będzie jedynie ogólna zasada, że zbywca jako cedent odpowiada względem nabywcy jako cesjonariusza za to tylko, że wierzytelność ta mu przysługuje, jak również że istnieje i posiada rozmiary (wartość nominalną) określoną w umowie przelewu. Zasada ta wprost została wyrażona w art. 516 KC i jest odzwierciedleniem ogólnej reguły prawnej stanowiącej, iż zakres odpowiedzialności zbywcy danego prawa wyznacza istnienie tego prawa i jego niezbywalne cechy, a nie inne okoliczności zewnętrzne (jak. np. zdolność dłużnika do spłaty wierzytelności). W konsekwencji wskazać należy, że zasadą ogólną jest, iż ryzyko spłaty danej należności oraz wypłacalności dłużnika (ryzyko kredytowe) przechodzi zawsze na nabywcę wierzytelności, o ile strony wyraźnie nie rozszerzą w tym zakresie odpowiedzialności zbywcy danej wierzytelności. Tym samym, możliwość podnoszenia jakichkolwiek roszczeń zwrotnych (regresowych) ze strony nabywcy wierzytelności  wobec jej zbywcy z tytułu braku spłaty danej należności przez dłużnika, jest prawnie wyłączona.

Przejście pełnego ryzyka spłaty danej wierzytelności na nabywcę wierzytelności – Podmiot Celowy oraz brak podstaw dla istnienia roszczeń zwrotnych (regresowych) wobec banku w przypadku materializacji tego ryzyka, wynikają więc bezpośrednio z przywołanych powyżej zasad kodeksowych i jako takie – dla potrzeb przelewu wierzytelności – nie wymagają dla swojej skuteczności prawnej dodatkowego normowania w umowie dotyczącej transferu wierzytelności. Reguła powyższa, mimo że wynikająca z wprost z przepisów kodeksowych, w praktyce jest zwykle jednoznacznie potwierdzana (powtarzana) w treści umowy zbycia wierzytelności.

Należy w tym miejscu dodać, że w świetle obowiązujących obecnie przepisów, brak jest jednak przeszkód prawnych, aby umowa normująca transfer wierzytelności bankowych w ramach sekurytyzacji, przewidywała możliwość przejęcia przez inicjatora sekurytyzacji całości lub części ryzyka kredytowego wynikającego z przelewanych wierzytelności (zarówno w formie zobowiązania do zwrotnego nabywania wierzytelności, jak i formie przyjęcia odpowiedzialności za zobowiązania Podmiotu Celowego).