Wydatki związane z przeprowadzeniem napraw okresowych i remontów maszyn i urządzeń niemających charakteru ulepszenia istniejących środków trwałych, przy uwzględnieniu Międzynarodowych Standardów Rachunkowości (MSR) i zasad wynikających z Międzynarodowych Standarów Sprawozdawczości Finansowej (MSSF) mogą być rozliczane dla celów bilansowych w następujący sposób:

1. środków trwałych lub środków trwałych w budowie, a po ich oddaniu do użytkowania (zakończeniu remontu) na koncie środków trwałych – takie ujęcie ma miejsce w przypadku, gdy możliwe jest wyodrębnienie w danym obiekcie komponentów, które następnie są odrębnie ewidencjonowane i amortyzowane. Podejście takie, obowiązkowe dla podmiotów stosujących MSR, oparte jest na założeniu, iż w wielu przypadkach środek trwały składa się z możliwych do wyodrębnienia komponentów charakteryzujących się tym, że mogą one ulegać awarii lub zniszczeniu niezależnie od pozostałej części obiektu, lub też z ekonomicznego punktu widzenia mają znacząco inny okres użytkowania niż pozostała cześć tego obiektu,
2. czynnych rozliczeń międzyokresowych kosztów – w przypadku, gdy z uwagi na zasadę istotności oraz współmierności przychodów i kosztów zasadne jest by dla celów bilansowych wydatki te były rozliczane w czasie, pomimo iż nie dotyczą one wyraźnie i definitywnie ustalonego okresu przekraczającego rok podatkowy,
3. poprzez jednorazowe (bezpośrednie) ujęcie tego rodzaju wydatków na kontach kosztowych – w pozostałych przypadkach, gdy dla celów bilansowych wydatki te ujmowane są jednorazowo w kosztach księgowych.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 2 września 2011 (sygn. IPTPB3/423-76/11-7/MF) potwierdził iż jeśli spółka wydatki remontowe dla celów bilansowych rozliczała w czasie, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Jeśli zaś zgodnie z przyjętą polityką rachunkowości, spółka, dla celów bilansowych określone wydatki stanowiące pośrednie koszty uzyskania przychodu rozlicza jednorazowo, to powinna je w tym samym czasie zaliczać do kosztów uzyskania przychodów dla celów podatkowych. Taka sama zasada, zdaniem Dyrektora Izby, odnosi się także do wydatków na „remonty komponentowe”. Przyjmując, iż ponoszone koszty remontów komponentowych stanowią koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodami i jednocześnie nie mają charakteru ulepszenia istniejących środków trwałych należy stwierdzić, iż koszty te powinny być potrącane w dacie ich poniesienia, a więc w dniu, na który – zgodnie z przepisami o rachunkowości – ujęto je w księgach rachunkowych na podstawie odpowiedniego dowodu księgowego, z zastrzeżeniem ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Takie stanowisko wynika z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stwierdzającego, że dniem poniesienia jest dzień, na który ujęto koszt w księgach oznacza, że dla celów podatkowych koszt ten należy rozpoznać na podstawie zapisów w księgach prowadzonych w oparciu o uregulowania ww. ustawy o rachunkowości. A dyrektor iż stwierdził iż „iż moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest w obecnym stanie prawnym uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym.”