W ustawie o rachunkowości z dnia 29.09.1994r ( UoR ) brak jest szczegółowych wytycznych określających sposoby klasyfikacji oraz wyceny zwierząt. W art. 3 ust. 1 pkt 15 UoR określającym definicję środków trwałych wskazano inwentarz żywy, jako składnik majątku trwałego, co sugeruje podział zwierząt na:
1) zaliczane do aktywów trwałych;
2) zaliczane do aktywów obrotowych, do których kwalifikują się te zwierzęta, które nie spełniają kryteriów wymaganych dla środków trwałych.
W kwestiach nieuregulowanych ustawą o rachunkowości należy stosować postanowienia MSR/MSSF. W przypadku ewidencji oraz wyceny zwierząt będzie miał zastosowanie MSR 41 „Rolnictwo”. Międzynarodowy Standard Rachunkowości 41 stosuje się przy księgowaniu m.in. aktywów biologicznych do których zaliczamy omawiane zwierzęta w hodowli oraz chowie. MSR 41 definiuje działalność rolniczą jako zarządzanie przez jednostkę przemianą biologiczną oraz zbiór bądź pozyskanie przeznaczonych na sprzedaż lub przekształcenie w produkty rolnicze lub w inne aktywa biologiczne, aktywów biologicznych.
Przemiana biologiczna obejmuje procesy wzrostu, umniejszenia (degeneracji), produkcji i prokreacji, które powodują jakościowe lub ilościowe zmiany składnika aktywów biologicznych.
a) wzrost (następuje powiększenie lub poprawa jakościowa zwierząt znajdujących się w hodowli i w chowie),
b) umniejszenie – degenerację (następuje zmniejszenie ilości lub pogorszenie jakości zwierząt ) lub
c) rozmnażanie (pozyskiwanie dodatkowych sztuk zwierząt )
Podział zwierząt na zaliczane i niezaliczane do środków trwałych powoduje konieczność wyraźnego określenia poszczególnych grup zwierząt, które będą ujmowane w księgach rachunkowych jako środki trwałe lub jako rzeczowe składniki aktywów obrotowych. W odniesieniu do zwierząt należałoby uwzględnić dodatkowo kryteria charakterystyczne jedynie dla inwentarza żywego, zwłaszcza rozmnażanie, okres dojrzewania, przyrost wagi do określonego momentu, starzenie się oraz możliwość zmiany przeznaczenia.
