Przykładowo można spotkać się z sytuacją, kiedy urząd skarbowy próbuje narzucić podatnikom współużytkującym Internet proporcję rozliczania ulgi internetowej niezależnie od faktycznego udziału w finansowaniu kosztów dostępu do łącza. Zdaniem autorki, jeżeli podatnicy ponoszą jednakowy koszt z tytułu użytkowania Internetu (dzieląc wartość faktury na pół), mogą oni, zgodnie z przepisem, odliczyć indywidualnie „swoją” zapłaconą część faktury. Jedynym ograniczeniem jest, wysokość limitu, który nie może przekroczyć oddzielnie w przypadku każdej z osób 760 zł. Ponadto jeśli podatnik udowodni, że faktycznie wydał na Internet więcej niż współlokatorzy, ma on prawo do odliczenia całości poniesionych wydatków (oczywiście ciągle w ramach limitu). W takiej sytuacji konieczne będzie zgromadzenie dodatkowych dowodów potwierdzających ten fakt np. dowodów przelewów bankowych.
W związku z tym, że organy podatkowe jednoznacznie stoją na stanowisku, iż podatnicy chcący skorzystać z ulgi, powinni figurować na fakturze wystawianej przez dostawcę usług, należy także pamiętać o załatwieniu formalności związanych z dopisaniem do listy odbiorców faktury nowej osoby korzystającej z Internetu. O takim obowiązku często zapominają małżonkowie, prowadzący wspólne gospodarstwo domowe. Tutaj pojawia się jednak dla nich dobra wiadomość, zgodnie bowiem z orzecznictwem sądowym w sytuacji, w której małżonkowie pozostają we wspólności majątkowej i wspólnie ponoszą koszt użytkowania Internetu, we wspólnym miejscu zamieszkania, fakt braku danych jednego z nich na fakturze VAT, nie pozbawia prawa do odliczenia ulgi internetowej. Biorąc jednak pod uwagę negatywne stanowiska organów podatkowych w tej kwestii, najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest jednak pilnowanie, aby nazwiska wszystkich osób korzystających z Internetu, niezależenie od stopnia pokrewieństwa, znalazły się na fakturach VAT dokumentujących zakup usługi.
Inną kwestią wywołującą problemy podatników z rozliczeniem ulgi jest, użyte przez ustawodawcę, pojęcie „miejsce zamieszkania podatnika”. Należy podkreślić, iż warunkiem skorzystania z ulgi przez wszystkich korzystających z Internetu jest to, żeby lokal, w którym znajduje się łącze, był dla podatników miejscem zamieszkania, niekoniecznie natomiast zameldowania. W praktyce oznacza to konieczność wskazania przez podatników lokalu, w którym takie korzystanie ma miejsce, jako swoje miejsce zamieszkania na cele rozliczeń z urzędem skarbowym. Służą do tego formularze NIP-1 i NIP-3.
Pragnę powtórzyć ponownie: przy refakturowaniu mamy do czynienia z dwoma stosunkami prawnymi. Pierwszy z nich powstaje między podmiotem pierwotnie wykonującym usługę a refakturującym, natomiast drugi powstaje pomiędzy refakturującym a nabywcą ostatecznym. Żeby jednak mówić o tym, że dochodzi do refakturowania, czyli odsprzedaży musi najpierw istnieć wola dwóch podmiotów – refakturującego i nabywcy ostatecznego. Jeżeli jej nie ma, nie będziemy mówili o świadczeniu usługi w ogóle. Proszę zrozumieć refakturowanie jest czynnością odrębną od pierwotnej usługi, aczkolwiek w pewnym sensie z nią powiązaną. Mówienie o tym, że do refakturowania dochodzi w momencie pierwotnego wykonania usługi powinno zatem znaleźć wyraz w woli dwóch stron: refakturującego oraz pierwotnego nabywcy. W przeciwnej sytuacji należy określić moment wykonania usługi na dzień, w którym strony osiągnęły porozumienie odnośnie refakturowania. Z reguły o owym porozumieniu świadczy wystawiona faktura, ale może być nim oczywiście dzień zapłaty. Proszę spojrzeć na przytoczone interpretacje organów podatkowych i uwierzyć, że życie, a szczególnie podatki, nie muszą być tak skomplikowane 🙂