Interpretacje mają wyjaśniać zasady stosowania prawa podatkowego w konkretnych sprawach (w stanach faktycznych lub w zdarzeniach przyszłych przedstawionych we wniosku o interpretację) oraz chronić podatnika przed negatywnymi konsekwencjami zastosowania się do otrzymanej interpretacji.
Niezależnie od tego, czy podatnik uzyskał pozytywne dla siebie rozstrzygnięcie, czy też nie, nie jest zobowiązany do zastosowania się do otrzymanej interpretacji. W takim przypadku, musi się jednak liczyć z ryzykiem, że w przypadku kontroli podatkowej organy podatkowe mogą zakwestionować stosowane przez niego zasady rozliczeń.
Co jednak w sytuacji, gdy po otrzymaniu przez podatnika indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego stanowisko i praktyka organów podatkowych w danej sprawie ulegnie zmianie? Czy w takiej sytuacji podatnik ma prawo do wystąpienia z wnioskiem o wydanie kolejnej interpretacji w tej samej sprawie?
Odpowiedzi należy poszukać w Dziale I Ordynacji podatkowej, który reguluje między innymi zasady wydawania interpretacji przepisów podatkowych. W myśl art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej, wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej składa oświadczenie, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. Przytoczona regulacja przewiduje, że złożenie fałszywego oświadczenia w tym zakresie powoduje, że wydana interpretacja nie wywołuje skutków prawnych, zaś osoba je składająca naraża się na ryzyko pociągnięcia do odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań.
Interpretacje podatkowe nie stanowią decyzji ani postanowień w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej. Interpretacje są jedynie informacją organów podatkowych o właściwej wykładni przepisów prawa podatkowego i w przeciwieństwie do decyzji i postanowień nie są wiążące dla ich adresatów (podatników). Ograniczenie dotyczące sprawy już rozstrzygniętej co do istoty nie odnosi się więc do spraw, w których została wydana interpretacja podatkowa. Zatem podatnik, który uzyskał interpretację w danej sprawie, jest uprawniony do wystąpienia z wnioskiem o wydanie kolejnej interpretacji pod warunkiem, że na dzień złożenia wniosku nie toczy się w tym przedmiocie postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa lub skarbowa.
Możliwości wydania kolejnej interpretacji w tej samej sprawie nie ogranicza także zasada powagi rzeczy osądzonej sformułowana w art. 247 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tą zasadą, organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji ostatecznej, która dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Przepis ten nie może znaleźć zastosowania w odniesieniu do interpretacji podatkowych ponieważ nie został powołany w art. 14h Ordynacji podatkowej, w którym wymienione zostały przepisy mające odpowiednie zastosowanie do wydawania interpretacji indywidualnych. Ponadto, wspomniana regulacja obowiązuje jedynie w odniesieniu do decyzji ostatecznych wydawanych na podstawie Ordynacji podatkowej.
Wobec powyższego, wystąpienie z wnioskiem o wydanie interpretacji w sprawie rozstrzygniętej już interpretacją nie stanowi naruszenia przepisów Ordynacji podatkowej pod warunkiem, że na dzień złożenia wniosku w sprawie nie toczy się postępowanie podatkowe, kontrola podatkowa lub skarbowa. Oznacza to, że podatnik nie naraża się w ten sposób na odpowiedzialność karną za składanie fałszywych zeznań, a wydana interpretacja wywołuje skutki prawne.
Takie stanowisko potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w swoich rozstrzygnięciach: wyrok z 3 lutego 2012 r. (sygn. II FSK 1250/10) oraz wyrok z 23 marca 2010 r. (sygn. II FSK 1734/08).
