Czym jest reafakturowanie?
W celu określenia właściwej dla podatku od towarów i usług stawki podatku VAT w przypadku refakturowania należy w pierwszej kolejności ustalić charakter prawny refakturowania. W tym miejscu trzeba zauważyć, iż począwszy od 1 kwietnia 2011 r. refakturowanie usług, w związku z nowelizacją przepisów, która nastąpiła na mocy ustawy z 25 lutego 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz Prawo o miarach (Dz. U. z 2011 r. Nr 64, poz. 332) zostało uregulowane bezpośrednio w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm., zwaną dalej: ustawą o VAT).
Stosownie do treści art. 8 ust. 2a ustawy o VAT w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Natomiast przed opisywaną nowelizacją przepisów podatnicy polscy stosowali definicję refakturowania, która została określona w identyczny sposób w art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (zwanej dalej: Dyrektywą 112).
Jednocześnie na szczególną uwagę zasługuje, iż stosownie do treści art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, jak również art. 28 Dyrektywy 112 ustawodawca założył fikcję prawną, zgodnie z którą nie tylko usługodawca, ale także podmiot dokonujący odsprzedaży usług (refakturowania), świadczy usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym w przypadku refakturowania mają miejsce dwie odrębne od siebie czynności: najpierw dochodzi do świadczenia usługi między faktycznym usługodawcą a wynajmującym, która to z kolei świadczy następnie refakturowaną usługę na rzecz ostatecznego nabywcy, w tym przypadku na rzecz najemcy.
Pogląd powyższy został również wyrażony wielokrotnie w praktyce organów podatkowych, w tym m.in. w indywidualnej interpretacji prawa podatkowego wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 1 czerwca 2010 r. (sygn. IPPP3-443-231/10-2/JF), Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 7 czerwca 2010 r. (sygn. ITPP1/443-273b/10/MN), Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 maja 2010 r. (sygn. ILPP2/443-357/10-2/SJ), jak również w orzecznictwie sądów administracyjnych, w tym m.in. w wyroku NSA z dnia 2 grudnia 2010 r. (sygn. akt I FSK 2038/09), wyroku WSA w Gliwicach z dnia 6 grudnia 2010 r. (sygn. akt III SA/Gl 2152/10), czy też w orzeczeniu WSA w Warszawie z dnia 14 stycznia 2011 r. (sygn. akt III SA/Wa 1171/10).
Odpowiednia stawka VAT w przypadku refakturowania mediów przez wynajmującego
Analizując opodatkowanie podatkiem VAT refakturowania kosztów mediów przez wynajmującego na najemcę należy zwrócić uwagę, iż począwszy od dnia 1 kwietnia 2011 r. weszła w życie niekorzystna dla podatników nowelizacja art. 29 ust. 1 ustawy o VAT. Powyższa zmiana przepisów wynika ze wskazanej powyżej ustawy z dnia 25 lutego 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług.
W wyniku nowelizacji przepisów obrotem z tytułu dokonanej sprzedaży (w tym m. in. świadczenia usług) jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Jednocześnie kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym sprzedawca obciążył nabywcę powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do postawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego…
