Nie jest możliwe zastosowanie standardowych wskaźników analizy finansowej, gdyż w większości podstawą szacowania efektywności są przychody generowane z danego przedsięwzięcia. Większość statutowych działań jednostek sektora finansów publicznych związana jest z ich misją, czyli zaspakajanie podstawowych potrzeb społecznych, które rzadko związane są z osiąganiem przychodów. Należy przeprowadzić poważną debatę w jaki sposób mierzyć efektywność działania sektora budżetowego.
Pierwszym sposobem pomiaru efektywności mogłoby być zastosowanie wzorcowych wskaźników branżowych, jako wzorców, z którymi poszczególne jednostki porównywałyby efekty swojej działalności. Wymagałoby to jednak pozyskiwania takich informacji z ogólnodostępnych publikatorów oraz wypracowania standardowych metod pomiaru kosztów danego działania. Przykładowo GUS w ujęciu rocznym mógłby prezentować średnie wyniki kosztów kształcenia jednego ucznia w podziale na poszczególne formy kształcenia. Należy pamiętać również o prezentacji takich wskaźników w podziale na regiony geograficzne kraju, gdyż ustalenie jednego ogólnokrajowego wskaźnika jako jedynego wzorca nie miałoby szczególnego zastosowania. Następnie jednostki organizujące edukację na danym terytorium porównywałby własne wyniki z opublikowanymi wskaźnikami wzorcowymi.
Problemem w zastosowaniu wzorcowych wskaźników może okazać się konieczność przeprowadzenia dodatkowych prac związanych z pozyskaniem niezbędnych danych. W przypadku GUS-u przedstawienie kolejnego przekroju informacyjnego nie powinno być znaczącym problemem. Zastosowanie takiej metody wiązałoby się jednak z dodatkowymi obowiązkami pracowników służb finansowo księgowych jednostek samorządu terytorialnego. Dodatkowo należałoby dla celów pomiaru zastosować ewidencję analityczną lub też dodatkową ewidencję pozabilansową.
Podstawa prawna:
Ustawa z 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych
Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości
zobacz również:
