Standard ten nie definiuje pojęcia najmniejszej jednostki podlegającej osobnemu ujęciu, dlatego każda spółka powinna w polityce rachunkowości sprecyzować kryteria uznawania za odrębną pozycję środków trwałych. Dopuszczalna jest również agregacja nieistotnych jednostkowo pozycji jak np. formy , narzędzia, barwniki i ujęcie ich jako jednego komponentu, pod warunkiem, że związane są one z serwisem danej pozycji rzeczowych aktywów trwałych, bądź ich grupy. Wycena początkowa komponentów środków trwałych dokonywana jest na zasadach ogólnych, a więc wg ceny nabycia lub kosztu wytworzenia.
Części składowe niektórych pozycji rzeczowych aktywów trwałych mogą wymagać wymiany w regularnych odstępach czasu. Ich okres użytkowania różni się zatem od okresu ekonomicznej użyteczności przewidzianej dla środka trwałego, którego element stanowią. Jeżeli komponenty te spełniają określone przez spółkę kryteria ujmowania, należy uwzględnić je w wartości bilansowej pozycji rzeczowych aktywów trwałych w wartości równej kosztom wymiany. Wartość bilansowa zastąpionych części zostaje wówczas odpisana. Jako przykład komponentu MSR 16 podaje części wymienne samolotu, w przypadku których okres użytkowania jest znacznie krótszy niż samolotu, a ich wartość jest istotna. Części takie (np. silniki) mogą być na mocy MSR 16 traktowane jako odrębne obiekty inwentarzowe i amortyzowane wg indywidualnie określonych stawek.
W przypadku wielu środków trwałych (jak np. samoloty, lokomotywy) warunkiem koniecznym do ich dalszej eksploatacji jest dokonanie okresowego przeglądu. Mimo, iż często przegląd taki nie wiąże się z dokonaniem napraw czy wymianą elementów danego składnika majątku rzeczowego, koszty poniesione w związku z jego przeprowadzeniem, powinny zostać ujęte w wartości bilansowej odpowiedniej pozycji rzeczowych aktywów trwałych jako koszt zastąpienia i być amortyzowane zgodnie z okresem jaki upłynie do terminu następnego przeglądu.
Rachunkowość komponentów pozwala na uniknięcie dokonywania częściowych likwidacji lub ujmowania modernizacji czy ulepszania środków trwałych, w przypadkach, gdy w budowie środka trwałego można wyróżnić istotne wartościowo komponenty, których okres użytkowania odbiega od okresu ekonomicznej użyteczności danego środka trwałego. W razie wymiany istotnego wartościowo komponentu środka trwałego, nie jest więc konieczne częściowe likwidowanie środka, a następnie zwiększanie jego wartości w wyniku modernizacji. Stosując rachunkowość komponentów, spółki w momencie przyjęcia składnika rzeczowych aktywów trwałych mogą odrębnie ująć te istotne elementy, w przypadku których wystąpi konieczność okresowej wymiany przed zakończeniem użytkowania danego składnika aktywów. Natomiast gdy zachodzi konieczność dokonywania okresowych przeglądów, gdy ich koszt jest istotny w stosunku do wartości danego urządzenia, możliwe jest aktywowanie takiego kosztu i ujęcie go w danej pozycji rzeczowych aktywów trwałych. Koszt ten spółka może rozliczać zgodnie z okresem, jaki upływa pomiędzy przeglądami, dzięki czemu nie obciąża jednorazowo kosztów okresu, w którym przegląd przeprowadzono. Koszty związane z przeglądem stanowią wówczas odrębną pozycję środków trwałych. Podejście komponentowe upraszcza znacznie ewidencję środków trwałych i pozwala na bardziej precyzyjne określenie stawek amortyzacyjnych oraz odpowiednie rozliczenie w czasie kosztów związanych z środkami trwałymi.
